گودبرداریث
امروزه به دلیل محدودیتهای معماری و ارزش زمین، برای احداث ساختمان الزام به حفر گود و خاکبرداری به صورتی هستیم که جدارههای آن قائم باشد. در چنین شرایطی وزن خاک و همچنین سر بارهای اطراف گود (در صورت وجود نظیر ساختمانهای اطراف)، باعث ناپایداری و اصطلاحا رانش خاک دیوار، به داخل گود خواهد شد. برای جلوگیری از ریزش جداره های ناپایدار، از سازههای نگهبان استفاده میشود.
محاسبات دقیقی نیاز داریم که پروسه گودبرداری دچار حادثه نشود. در این محاسبات فاکتورهای گوناگونی اعم از پارامترهای مقاومتی خاک، تراکم و دانسیته لایه های زیر زمینی، تکتونیک یا وضعیت لرزههای منطقه، موقعیت و عمق آبهای زیر زمینی در نظر گرفته می شود و بر این اساس است که نوع و روش گودبرداری و پایدار سازی آن تعیین میشود.
به طور خلاصه می توان به روشهای زیر اشاره کرد.
مهار متقابل reciprocal support
اتصال دیواره های گود مقابل هم به یکدیگر توسط اعضای قائم به طوری که اعضایی افقی (تیر و خرپا) آنها را به طور متقابل به هم متصل کنند.
استفاده از اعضای قائم فلزی متصل به هم در جداره گود و مهار آنها که بر اساس شکل پروفیل به آنها سپری میگویند.
دیواره دیافراگمی diaphragm wall
بوسیله دستگاه حفاری ویژه ای (نظیر هیدروفرز) محل دیوار حفاری با آرماتور بندی و بتن ریزی دیواره گود پایدار می گردد.
به عنوان متداول ترین روش در مناطق شهری بوده که با استفاده از اعضای قائم و افقی، دیواره را به کف گود مهار می کند.
انکراژ anchorage و نیلینگ nailing
در این روش استحکام دیواره با دوخت وجه مقابل آن به عمق خاک پشت دیوار بدست میآید. در واقع خط سیر گوه گسیختگی خاک به عمق رفته و مقاومت برش خاک پشت دیواره افزایش مییابد.
اخیرا در ایران به روشهای فوق و به دلیل برخی مشکلات و معایب روشهای فوق، روشی برای حفاری در مناطق شهری مورد استقبال قرار گرفته که از آن با عنوان روش بالا به پایین یا top down یاد میشود.
در این روش، پس از حفر چاههایی در اطراف گود و ساخت ستونهای اطراف سازه، مرحله به مرحله با حفاری زمین و اجرای سقف ترازهای مختلف، پایدار سازی گود و اجرای روسازه هم زمان با هم صورت میگیرد.
یک پاسخ
خلاصه و عالی بود.